یا حسین
ماه پیروزی خون بر شمشیر بر یاوران سبز حسینی تسلیت باد
((تا کی به تمنای وصال تو یگانه)).......تا صبح قیامت شود این اشک روانه
حاجات و گرفتاری ما هست بهانه.......تا دوش کشم عشق تو را خانه به خانه
از آتش عشق تو کشد شعله زبانه.....از خون تو روییده شده است لاله گلزار
در خاک بلا خفته حسین سید و سالار
قربانی ایزد به منا یا به بلایی......ولله تویی قبله و هست کعبه بنایی
در بین حرم هروله کن سعی و صفایی ...... بنگر که ز عشق توشده شور خدایی
در دام تو این مرغ دلم گشته هوایی ...... مرغ دل من در قفست هست گرفتار
عشق تو بود آتش و من نیز چو نیزار
تا مشت نمود آب که بر لب برساند ....... گفتا که خورم آب و حسین تشنه بماند
از خجلت لبهای حسین آب رهاند..........از غصه ی تو این قد خم را نتواند
بر پیکر در خون تو این روضه بخواند.........بنگر که پس از تو نبود هیچ مرا یار
در راه خدا گشته جدا دست علمدار
از مجلس شام و سر بر نیزه حکایت........ در گودی قتل هیچ نکردی تو شکایت
عالم شده حیران و پریشان ز برایت.........حقا لقب خون خدا هست ردایت
بنگر که خداوند شده است خون بهایت.......شوریده بزن ضجه بر این واقع خونبار
شاید که عنایت بکند سید و سالار
بت عیار
شعری در بیان حالتی از دختران دانشگاه
هر لحظه به شکلی بت عیار بر آمد.... دل برد و نهان شــد
ابرو به کمان است و به پیکار بر آمد..... چون شیر ژیان شد!
چشمش بنگر لنز و لبش وای که مویش!.....انـــگشت به دهانـم
بنگر کمرش چون که فنر وار برآمد!! .... به به چه عیان شد!!
در پوست بُدی چون گل نو رسته شکوفا.....این غنچـــه این بـــاغ
از نور رخش نور ز انوار برآمد!..... اسمش به میان شـد
هر کس به طریقی ره او را شده مسدود.... دانشجو و استــاد
پیر مرد نظافت چیِ هم یار برآمد!....... بنگر که خزان شد!!!!
تنها رخ او منظَر مردان که فقط نیست!...... هر کس که بدیده
جمعیت زن ها همه پیکار برآمد....... مغلوب کنان شد!!
ای شاعر شوریده بگو خود نظرت را ..... هستی تو نظر باز؟!
بر روح خودم خنده گر این کار برآمد..... ((نادان به گمان شد))
قافیه شده تنگ برایم چه کنم من.... قالب تو تهی کن!
پایان دهم این شعر , گهر بار برآمد.... قافیه فلان شد!!!